Van mezelf houden: hoe doe ik dat met alle rotopmerkingen?

Ik zal nooit begrijpen waarom mensen het acceptabel vinden om negatief commentaar te leveren op het uiterlijk van iemand anders. Ik denk dat we het er allemaal over eens kunnen zijn dat fat-shaming aanstootgevend is, maar iemand belachelijk maken omdat hij mager is, zou ook niet acceptabel moeten zijn. Desalniettemin vinden mensen het nodig om commentaar te geven op mijn gewicht en te zeggen “Ik zou meer moeten eten”, zonder na te denken over de impact die dergelijke woorden zouden kunnen hebben. Maar als ik hierop wijs, is het mijn schuld dat ik te gevoelig en snel beledigd ben.

Laat me je vertellen dat dit niet mijn schuld is – er is iets ernstig mis met de samenleving. Als ik een YouTube-video opzoek, is het eerste wat ik zie een vrouw die zich verontschuldigt voor hoe ze eruitziet. Is dit de boodschap die we de wereld in willen sturen, dat vrouwen zich moeten schamen voor hun lichaam? We leven al in een tijdperk waarin we constant in de gaten worden gehouden en de hele tijd worden bekritiseerd, en nu lijkt onze eigenwaarde te worden verdrongen door de voortdurende angst dat als een vrouw niet mooi genoeg is, ze haar waarde heeft verloren. Ondanks dat ik over het algemeen een zelfverzekerd persoon ben, moet ik nog steeds hard vechten om van mijn lichaam te houden, omdat ik constant geconditioneerd ben om te geloven dat er iets mis mee is. Maar alleen omdat ik minder vlees op mijn lichaam heb, wil dat nog niet zeggen dat mijn lichaam minder lief is.

Ik ben gezegend met benen die me overal dragen waar ik wil zijn, ogen om de pure schoonheid onderweg te bewonderen, en armen om iedereen te verwelkomen die dit ruige pad van eigenliefde met mij wil bewandelen. Met dit lichaam heb ik ziekte overwonnen, heb ik oorlogen in mijn hoofd gevoerd – ach, ik kan er zelfs nieuw leven mee baren. Dus waarom is dat niet genoeg? Waarom moet ik voldoen aan wat anderen van mij willen? Als ik in de spiegel kijk, wil ik zien hoe ik eruitzie zonder dat de mening van anderen naar mij wordt weerspiegeld.

Als we stoppen met wijzende vingers en een hand uitstrekken, kunnen we misschien eindelijk de vormen en maten omarmen waarmee we gezegend zijn. Het is moeilijk om vooruit te komen in een samenleving die ons zo zwaar belast, maar de weg naar acceptatie wordt gemakkelijker als we soms leren in de schoenen van anderen te lopen, ook al hebben we nog een ongelooflijk lange weg te gaan.